Keizer zonder kleren

Met de keizer wordt in dit artikel in eerste instantie gedoeld op de zogeheten ‘natuurwetenschappen’. Deze keizer wordt door velen gezien als het summum van wetenschappelijk vernuft, met Albert Einstein (1879 - 1955) als de personificatie ervan. Belangrijkste kenmerken van deze keizer is de veronderstelling dat alles bestaat uit minuscule deeltjes, en dat het gedrag van deze piepkleine partikeltjes beschreven kan worden door een mathematische machine. Dit artikel toont aan dat het ‘geleerde’ kleed van deze zelfgekroonde keizer niet één echte draad bevat. Deze zichzelf met wiskundige formules omhullende wetenschap staat - plat gezegd - in zijn blote kont. Wie eenmaal de keizer zonder kleren kan zien, die doorziet de naakte waarheid van eeuwenlange wetenschappelijke dwaling.

De fysica vertrekt vanuit vier fundamentele veronderstellingen, die alle vier gebaseerd zijn op een bepaald hypothetisch deeltje. Deze vier theoretische partikeltjes zijn gluonen, fotonen, bosonen en gravitonen. (Nu niet onmiddellijk gaan lachen, alstublieft.) Na vele decennia van fundamenteel wetenschappelijk onderzoek is het bestaan deze gefingeerde deeltjes nog steeds niet bewezen. En dat gaat ook nooit gebeuren, want ze bestaan namelijk helemaal niet. Het enige wat deze wetenschappelijke keizer de afgelopen eeuwen heeft gedaan is het geven van (gekunstelde) beschrijvingen van natuurlijk gedrag. Deze beschrijvingen zijn feitelijk niets anders dan onnatuurlijke gedachtekronkels gebaseerd op fictieve deeltjes. Het is dus letterlijk science fiction.

Wanneer we beseffen dat deeltjes niet echt bestaan, dan kunnen we ook begrijpen waarom de oude geschriften ons proberen te vertellen dat onze werkelijkheid schijn is, of maya in het Sanskriet. De fysieke kenmerken van onze beleefde werkelijkheid lijken echt, maar ze zijn het niet. Het enige wat wel echt bestaat is energie. En een wetenschap die niet-bestaande deeltjes nodig heeft om het gedrag of effect van energie te beschrijven, is dus een non-wetenschap. Het is als een keizer zonder kleren.

Eigenlijk kunnen we het de keizer ook niet kwalijk nemen dat hij poedelnaakt door de straten paradeert. De naamgeving van fysica heeft er voor gezorgd dat al het wetenschappelijk onderzoek zich heeft gericht op de fysieke kenmerken van de waargenomen werkelijkheid. En door deze inperking kijkt deze keizer al heel erg lang door een beperkende koker naar de natuur. En ook het woord kwantum wijst in diezelfde verkeerde richting, namelijk naar een kwantiteit (of hoeveelheid), terwijl het om kwaliteiten gaat! De keizer heeft dus niet alleen geen kleren aan. Op zijn hoofd draagt hij in plaats van een statige kroon twee enorme oogkleppen die hem het zicht belemmeren op alles wat niet stoffelijk is.

In de energetische essentie van alles draait het om de wisselingwerking van twee soorten energieën. De ene soort noemen we elektriciteit, en de andere magnetisme. De keizer kan ons alleen maar een science fiction-beschrijving geven van beide fenomenen. Deze wetenschappelijke naaktloper kan ons echter geen inzichtelijke verklaring bieden voor het ontstaan en de werking van beide energieverschijnselen. Verder dan ‘het is krom omdat het niet recht is’ komt deze potloodventer al honderden jaren niet. Ook dit kunnen we deze stamelende keizer niet helemaal zelf euvel duiden, want ontelbare hofdienaren blijven inmiddels vele decennia lang met intellectueel geneuzel gedrochten van formules produceren om daarmee de private parts van deze schaamteloze keizer te bedekken. Maar nu is het genoeg geweest. “Hup, naar huis en doe ook even wat kleren aan!”

Zo, nu de klerenloze keizer eindelijk is gestopt met paraderen kunnen we ons eens echt gaan bezig houden met het bestuderen van de essentie van de natuur. We zouden dit ‘natuurkunde’ kunnen noemen, maar dat is verwarrend, omdat deze naamgeving voor velen synoniem is met fysica. Ik noem dit gewoon ‘wetenschap’. En deze wetenschap bestudeert de elektromagnetische essentie van alles, want alles is in essentie een elektromagnetisch verschijnsel, zoals ook de keizer en zijn volgelingen beginnen door te krijgen. Laten we daarom maar beginnen met te begrijpen wat magnetisme nu werkelijk is.

Alles is energie. En energie staat nooit stil, want energie is immers geen deeltje, maar een golfbeweging. Alles is dus altijd in beweging, oftewel panta rhei, zoals een paar duizend jaar geleden in het tegenwoordige Griekenland al werd opgetekend. De energievorm die wij benoemd hebben als magnetisme ontstaat doordat de energie in de ene helft van een geheel dat wij een magneet noemen andersom draait dan de energie in de andere helft. Loodrecht gekeken op deze beweging gaat dan de ene draai rechtsom, en de andere linksom. Hierbij gaat het feitelijk om twee vortices die tegengesteld aan elkaar via het tussenliggende nulpunt in elkaar overvloeien. Draait de ene vortex (rechtsom) naar het nulpunt toe, dan noemen we deze helft de magnetische zuidpool. De andere helft is daarmee de magnetische noordpool. En daarin draait de vortex (linksom) vanuit het nulpunt naar buiten.

Beide complementaire vortices zijn niet alleen in het midden via het nulpunt met elkaar verbonden. Ook de beide uiteinden van de vortices staan met elkaar in contact. Deze externe verbindingslussen kunnen we ons voorstellen als draden van verschillende lengtes. Gezamenlijk vormen al deze energiedraden een roterende torus, ook wel piar genaamd. In het Sanskriet wordt dit roterende energiewiel een chakra genoemd. Iedere magneet bestaat dus uit rondgaande energiedraden die al draaikolkend in en uit het nulpunt in het hart van de zogenaamde magneet gaan.

De science fiction van de fysica kan niet verklaren waarom beide complementaire polen elkaar aantrekken en waarom twee overeenkomstige polen elkaar afstoten. Deze beperkende zienswijze kan dit alleen maar beschrijven. Via de verruimende wetenschap van de draaikolkende energiedraden is dit echter volstrekt logisch. Bij twee gelijke polen ‘duwen’ de energiedraden tegen elkaar in. En des te dichter we beide polen bij elkaar proberen te brengen, des te sterker worden deze tegengestelde duwbewegingen. We kunnen dit vergelijken met het tegen willen houden van een waterspuitende fontein. Hoe dichter we gaan duwen richting de spuitmond, op des te meer tegendruk stuiten we. In plaats van te duwen kunnen we er ook met een andere waterspuit tegenin gaan spuiten. Dat gebeurt er namelijk wanneer we twee gelijke polen tegen elkaar aan proberen te duwen. En het omgekeerde gebeurt bij het samenvoegen van de complementaire polen. Daarbij lopen de energiebanen in exact dezelfde richting, en smelten ze dus precies samen. (Klik hier voor het boekje ‘Inleiding in de Wetenschap’ waarin dit verder wordt uitgelegd.)

Dit alles laat zien dat niet alleen het begrip van een deeltje behoort tot het beperkende begrip van de science fiction, maar ook het fictieve begrip van een veld. Er bestaan dus ook helemaal geen velden. Het enige wat werkelijk bestaat zijn rondgaande energiedraden. En wanneer we ons dat volledig realiseren, dan snappen we ook dat elektriciteit en magnetisme geen twee losstaande verschijnselen zijn. Elektriciteit en magnetisme zijn twee kanten van dezelfde medaille. Daar waar de magnetische draadlijnen de ene kant op duwen, daar duwen gelijktijdig de elektrische draadlijnen de andere kant op. Dat is wat wordt bedoeld met het symbool van yin en yang. Energie is altijd en overal in beweging. Gaat de magnetische duw (yin) naar links, dan gaat gelijktijdig een elektrische duw (yang) naar rechts. Waar meer licht komt, daar komt gelijktijdig minder duisternis. Daarbij waarborgt de natuur altijd in alles de balans. Zo komt na een periode van steeds meer licht altijd een periode van steeds meer duisternis, en omgekeerd.

De science fiction van de beperkende wetenschap heeft ons denken in steeds meer duisternis gehuld. Nu is dan eindelijk de bevrijdende periode aangebroken dat we met verruimende wetenschap licht kunnen gaan brengen in onze manier van leven. De keizerlijke kleren gemaakt van deeltjes en velden en versierd met wiskundige formules bleken helemaal geen echte kleren te zijn. Zullen we nu samen van de draaikolkende energiedraden sierlijke en bruikbare gewaden gaan maken?

Dit artikel roept de hoflakeien van de klerenloze keizer op om te stoppen met de façade. Ik snap dat het enige moed vraagt om toe te geven dat deze science fiction een doodlopende straat is en dat alles wat vanuit die fictie is bedacht inderdaad verzinsels zijn en niets met werkelijke wetenschap te maken hebben. Maar tegelijkertijd hebben we als samenleving helemaal niets meer te verliezen, want de gevestigde science fiction heeft ons immers helemaal niets wezenlijks te bieden. Sterker nog, het zorgt ervoor dat onze ‘wereld’ steeds verder uit balans wordt gebracht. Mochten deze lakeien toch nog te veel vast zitten in hun gefingeerde velden, dan lijkt het me goed dat al het toekijkende publiek de blote keizer en zijn trouwe volgelingen voorzichtig wijst op het ontbreken van enige vorm van kleding (op de oogkleppen na, dan).

De bedoeling van dit artikel is allereerst te laten zien dat de keizer geen kleren aan heeft. Vele wetenschappers zonder kokervisie hebben dit reeds ingezien en zijn zelf allerlei prachtige gewaden gaan maken. Eén van deze geniën was Edward Leedskalnin (1887-1951). Inderdaad, deze Ed was een tijdgenoot van die meneer waarvan zijn achternaam ons al duidelijk maakt dat hij zich tot het fysieke heeft beperkt: Eén Steen (of Ein Stein in het Duits). Deze Leedskalnin was in staat om via het opwekken van specifieke magnetische frequenties de duwrichting van de draaikolkende energiedraden in rotsblokken van koraal om te draaien, waardoor deze door hem als luchtballon verplaatst konden worden. Hij heeft hiermee een compleet attractiepark gebouw in Miami (behoorlijk bestand tegen de zogenaamde tand des tijds), genaamd Coral Castle (link). Hij voelde waarschijnlijk aan dat toen de tijd nog niet rijp was voor zijn inzichten, want heeft al zijn verplaatsingen ‘s nachts in het geheim gedaan. Dit is niet helemaal gelukt want bespiedende kinderen hebben hem enorme rotsblokken moeiteloos door de lucht zien duwen (net zoals de piramides zijn gebouwd). Dit geheim voor deze magnetische poolomdraaiing heeft hij uiterst cryptisch vastgelegd. Bij de ontrafeling van dit geheim spelen geometrie en (priem-) getallen een hoofdrol. En eigenlijk zien we dat keer op keer wanneer we onze bezig houden met de verruimende wetenschap, want ook Viktor Stepanovich Grebennikov (1927 – 2001) ontdekte natuurlijke levitatie aan de hand van de geometrie van honingraten. Deze zonderlinge rus vloog op een zelfgemaakt skateboard zonder conventionele aandrijving met gigantische snelheden door de lucht, en ook hier waren getuigen van.

De lijst van grensverleggende wetenschappers is nog veel en veel langer. Op het lijstje onder Ereplaats op Pateo Platform worden nog meer namen genoemd, zonder ook maar de illusie te hebben dat dit een volledige opsomming zou kunnen zijn. Wie als wetenschapper mee wil spelen in het verder ontwikkelen van een wetenschap zonder beperkende verzinsels als deeltjes en velden, die raad ik aan de boeken te lezen die via Pateo Platform gratis online beschikbaar worden gesteld. En wie mij daarover feedback wil geven, die wil ik met klem vragen om mij niet te bedelven met websites, artikelen, boeken en filmpjes. Waar ik wel blij van wordt zijn korte uiteenzettingen in klip en klare taal waarin de essentie in alle eenvoud wordt uitgelegd. Eén blote keizer is voor mij wel genoeg.

Zeist, 29 november 2010

Johan Oldenkamp

Pateo.nl

Naschrift: Ik weet het. Ik doe het weer. Ik loop weer te schreeuwen dat Sinterklaas niet bestaat (link). Maar hoe dan wel?

Ook geplaatst op:

o WantToKnow.nl (met reactiemogelijkheid)

o Argusoog.org (met reactiemogelijkheid)

o UnityNet.nl (bij Nieuws 30-11-2010)

o Star-People.nl

Extra naschrift:

Stel, je ziet dat we met elkaar op een soort Titanic zitten en je probeert vervolgens anderen duidelijk te maken dat er een onvermijdelijke en allesverwoestende botsing aan zit te komen. Hoe bizar zou het dan zijn wanneer jouw medereizigers jouw verhaal ongeloofwaardig vinden omdat je niet precies kunt vertellen wat er aanwezig is in alle ruimtes van deze boot?

De ‘wetenschap’ waar zovelen hun status aan hebben opgehangen is gebaseerd op drijfzand. In dit drijfzand vinden we de fictieve deeltjes als gluonen, fotonen, bosonen en gravitonen. Het materialistische drijfzand is vermengd met reductionisme, determinisme en wordt gestut door kokervisie, cirkelredeneringen en vooral een enorm kleed waar alle anomalieën snel onder worden geschoven.

Er is maar één remedie, en dat is het helemaal opnieuw vanaf de grond opbouwen van het huis dat ‘wetenschap’ heet. Natuurlijk kunnen we het de tweede keer wel sneller bouwen, omdat we hopelijk veel hebben geleerd van de eerste keer (na Atlantis).

Het afbreken van dit schijnhuis vindt nog niet iedereen noodzakelijk, laat staan leuk. Het ziet er immers van een afstandje ook best wel indrukwekkend uit, met al die formules en moeilijke woorden. Uit alle macht proberen de status-ontleders de sloop te voorkomen, bijvoorbeeld door de voorstanders van algehele herbouw aan te vallen.

Ik weet dat dit neppaleis geen goed fundament heeft. Iedereen die durft te kijken, die ziet onmiskenbaar dat het een bouwval is. Ik ga niet in discussie met de querulanten die de aandacht proberen af te leiden van het drijfzand, want dat heeft geen enkele zin. Daarvoor heb ik nu juist het boekje ‘Geloven in Sinterklaas’ geschreven.

Wil je meer weten over wat er allemaal mis is met het neppaleis van de ‘wetenschap’, klik dan hier voor het eerste deel van serie van Engelstalige YouTube-filmpjes, die ook gevonden kunnen worden op deze website.