Er was eens ... een patroon

Alle gebeurtenissen uit onze geschiedenis, van de eerste levende cellen in de oersoep tot en met de huidige credietcrisis, volgen steeds hetzelfde patroon. We zitten nu midden in de achtste keer van deze onmiskenbare regelmaat. Toeval bestaat dus niet. Toeval is niets anders dan onbegrepen dynamiek. Niets in onze geschiedenis gebeurde toevallig!

Er zijn slechts twee zaken nodig om het patroon te kunnen zien. Allereerst moeten we ons openstellen voor de mogelijkheid dat onze tijd wellicht niet lineair is. We denken dat tijd er altijd was en altijd zal zijn. Wat nu wanneer die aanname onjuist is? De eerste stap is durven accepteren dat onze tijd verloopt als een spiraal met telkens een kleinere, naar binnengaande rondgang. Doen we dat, dan kunnen we ook begrijpen waarom het lijkt alsof de tijd steeds sneller gaat. De rondjes van de Terra om Helios gaan niet steeds sneller, maar de hoeksnelheid in de spiraal neemt wel steeds sneller toe. Ziedaar de verklaring voor ons gevoel van versnellende tijd. Het gevoel klopt dus.

Het tweede wat nodig is om de regelmaat in ons verleden, heden en toekomst te kunnen zien heeft te maken de fasering van ieder natuurlijk ontstaansproces. Uit de ethologie - vergelijkende gedragsleer - kunnen we zien dat alles wat natuurlijk is ontstaat en weer verdwijnt in een soort golfbeweging. Het gaat heel langzaam omhoog, dan steeds sneller en daarna weer steeds langzamer, tot aan de top. Op de top vindt het kantelpunt plaats, en zet het verval in. Maar ergens halverwege de neergaande beweging ontstaat opeens een nieuwe golf, op een iets hoger niveau. Dit proces vinden we ook in organisaties terug, zoals Peter Robertson in 2003 heeft beschreven in zijn prachtige boek Ontsnappen uit S-catraz. Robertson noemt dit patroon de “S-curve”.

Maar, en nu komt het, die S-curves zien we ook terug in onze geschiedenis. Er zijn tot aan 1999 precies zeven van deze S-curves geweest. En iedere periode van zo’n S-curve laat precies hetzelfde patroon zien. Dit patroon bestaat uit zes paren van tijdseenheden waarin telkens iets wordt gecreëerd, om daarna te worden toegepast. We zouden de periode van creatie aan kunnen duiden als de dag en de periode van toepassing de nacht. Overdag is er verlichting, en ‘s nachts is er verdichting. Na deze zes paren van dag en nacht is er nog een zevende dag, die vrij snel overgaat in een nieuwe eerste dag van de volgende S-curve.

Laten we dit ontstaansproces nu eens schepping noemen. We zien dan dat de schepping plaats vindt in zeven dagen. Waar hebben we dat eerder gelezen? Maar het boek Genesis vergeet ons te vertellen over de zes tussenliggende nachten. En verder maakt de bijbel er wel een beetje een potje van door alles maar in één S-curve te willen stoppen. De Homo Sapiens ontstonden pas tijdens de vierde S-curve, de vierde scheppingsronde.

We zien dit scheppingsproces ook haarscherp terug in een mensenleven. De kinderwens vormt het begin op de eerste dag, en de daadwerkelijke geboorte is op de derde dag. Pubertijd, om nog een voorbeeld te noemen, is tijdens de vierde nacht. En een natuurlijke dood vindt plaats in de zesde nacht.

Wanneer we nu beide zaken combineren, onze spiraaltijd en de scheppingscyclus van zeven dagen en zes nachten, dan valt alles uit onze geschiedenis op zijn plaats. Het is eigenlijk niet goed te bevatten, maar het past echt allemaal. Er zit een niet te ontkennen logica in alle gebeurtenissen van de afgelopen 16,4 miljard jaar.

Iedere scheppingscyclus heeft het bewustzijn op Aarde verder verhoogd, wat tevens gepaard ging met een hogere mate van keuzevrijheid. In de eerste zeven scheppingsronden zijn respectievelijk de volgende bewustzijnsvormen geschapen: 1. organisch, 2. kuddedier, 3. familie, 4. stammen, 5. cultureel, 6. nationaal en 7. planetair. Ziet u het prachtige patroon waarin het beeld van wat de ‘wereld’ is steeds groter is geworden? We hebben allemaal het planetaire bewustzijn bereikt. We weten nu dat we gezamenlijk één planeet zijn, en dat onze problemen om een mondiale aanpak vragen.

We zitten nu in de achtste scheppingscyclus. Het doel van deze scheppingscyclus is om ons bewustzijn verder te verruimen naar 8. galactisch. We zullen gaan inzien dat we niet alleen zijn, en dat ook nooit zijn geweest. In deze scheppingscyclus verruilen we ook het leven vanuit ons ego voor het leven vanuit ons gevoel, vanuit onze intuïtie. Ons ego leeft in het verstand. Ons verstand is een mooie, maar wel een beetje trage computer. Ons verstand ons erg ver heeft gebracht, maar nu is de tijd gekomen om over te stappen op een veel snellere computer. Ons verstand kan 24 eenheden per seconde verwerken. Een film laat daarom ook 24 plaatjes per seconde zien. Ons verstand is zo traag dat het niet door heeft dat dit statische plaatjes zijn; het denkt dat het om dezelfde dynamische realiteit gaat als de wereld om ons heen.

Maar we hebben een veel krachtiger computer tot onze beschikking. Deze kan met gemak 5 miljoen eenheden per seconde aan. Iedereen die een traumatisch ongeval heeft overleefd weet hoe dit werkt. Omdat het voortbestaan dan op het spel staat moet het verstand, waar ons ego leeft, zich wel terugtrekken wanneer de verwerkingssnelheid ontoereikend is. Ons ego wil niet dood, want als ons lichaam sterft ons ego ook, en ons ego weet dit (maar onze ziel blijft voorbestaan). Op dat moment neemt onze intuïtie het over. Mensen bij wie dit gebeurt beschrijven dat de tijd opeens veel langzamer leek te gaan. Dat is ook logisch, want onze intuïtie kan met gemak alles wat onze zintuigen bereikt verwerken en ondertussen in alle rust tot de conclusie komen wat te doen en in welke volgorde. Het werkt immers 200 duizend maal sneller dan het verstand.

Omdat onze tijdsbeleving in een ongekende versnelling zit - en dit zal niet meer afnemen, want de spiraal draait naar binnen - zullen we afscheid gaan nemen van het leven vanuit ons ego, vanuit ons verstand. Het wordt tijd dat we, bij wijze van spreke, ons verstand verliezen, en daarmee gelijk ook ons egoïsme. We leren dan te leven vanuit onze intuïtie, vanuit ons hart. Het verstand was en is handig als gereedschap voor bepaalde taken, maar het mag niet langer achter het stuur zitten. Dat is nu levensgevaarlijk geworden, en dat zien we al enige tijd overal op Aarde. Geef het stuurwiel nu maar aan onze intuïtie, dat is beter voor iedereen, en niet te vergeten ook veel beter voor de levende planeet waarop we mogen leven, en alles wat daar verder op, in en om leeft.

Meer weten?

Lees dan het boek Bewustzijnsdynamiek.

Dit artikel is op 12 januari 2009 geschreven door Johan Oldenkamp.