Eerbetoon aan Herman Hegge van Frontier

Harmannus Joannes Hegge werd geboren op zaterdag 13 mei 1961 in de stad Groningen als jongste van de acht kinderen van Johan Hegge en Petronella Scholtens. Het gezin van vader Johan en moeder Nelly woonde in een boerderij in het Groningse Leens, genaamd ‘Markelhuizen’. De boerderij stond aan de Breekweg, de weg van “Lains noar Klooster”, zoals de Groningse zanger Ede Staal (1941 – 1986) bezong in zijn prachtige lied ’t Hogeland. Het boerenbedrijf van vader Johan was een gemengd bedrijf met 60 hectare grond. Naast Markelhuizen hoorde bij het bedrijf nog een tweede boerderij, ‘Engehorn’ genaamd. Ten tijde van Hermans geboorte werd Markelhuizen verbouwd. Het gezin was katholiek. De geboorte van Herman vond dan ook plaats in het in het Rooms-Katholieke Ziekenhuis (RKZ), waar hij gelijk op zijn geboortedag werd gedoopt.

Herman groeide op met vier zussen en drie broers. Rudy is de oudste broer, en het leeftijdsverschil met Herman is dertien jaar.

Herman ging in Wehe den Hoorn, een naburig dorp in de gemeente Leens, naar de katholieke lagere school, genaamd de Sint Jozefschool, indertijd een tweemansschool. De afstand van huis naar school was 4 kilometer. Zo gauw als mogelijk ging Herman met de fiets naar school. Tussen de middag behoorde hij, samen met drie van zijn zussen, tot de overblijvers op school.

In de bovenbouw van de Sint Jozefschool, in de klassen 4, 5 en 6 (tegenwoordig groepen 6, 7 en 8), kreeg Herman les van meester Leo Annyas, zijn latere zwager. Hermans oudste zus Herma trouwde met hem.

Thuis op de boerderij kwamen weinig vriendjes over de vloer. Klasgenoten woonden te ver weg. Tijdens zijn lagere schoolperiode speelde Herman accordeon. Daarvoor kreeg hij les aan huis. Later volgde Herman muzieklessen aan de Stedelijke Muziekschool in Groningen.

Via het schoolzwemmen in zwembad De Marne in Leens behaalde Herman in 1971 de zwemdiploma’s A en B van de Koninklijke Nederlandse Zwembond (KNZB). Herman mocht altijd graag fietsen en schaatsen. Ook werd hij lid van een judovereniging in Leens. En in navolging van een klasgenootje op de lagere school heeft Herman zich toen ook een tijdlang bezig gehouden met duivenfokkerij.

Na de lagere school ging Herman naar het Sint-Maartenscollege, een school geleid door Jezuïten-paters in Haren bij Groningen. Herman volgde daar met succes het atheneum. Onderwijs volgen op het Sint-Maartenscollege betekende wel dagelijks een busreis van een uur naar het station van Groningen om vandaaruit de fiets te pakken om naar Haren te fietsen, een afstand van 5 kilometer. En dit twee keer per dag.

Schaatsen werd Hermans favoriete sport. Hij werd lid van de Koninklijke Nederlandsche Schaatsenrijders Bond (KNSB), en ook van de vereniging “De Friesche Elfsteden”. Als shorttracker deed hij mee aan wedstrijden in clubverband. Hij is zelfs nog een tijdlang secretaris geweest van de noordelijke afdeling van shorttrack-verenigingen.

Herman genoot van het leven op de boerderij. Het wekt dan ook geen verbazing dat hij na het voortgezet onderwijs in 1981 koos voor een studie aan de Landbouwhogeschool in Wageningen. Maar Herman kon er zijn draai niet vinden. Hij vond het onderwijs daar te theoretisch. Daarom maakte hij een overstap naar de Rijks Hogere Landbouwschool in Groningen. Daar studeerde hij af. Zijn afstudeeropdracht was getiteld: “Toekomstaspecten van vezelvlas”. Herman gaf daarvoor de volgende onderbouwing: “Vlas trekt vooral mijn aandacht omdat het areaal sinds de 50-er en 60-er jaren zo sterk geslonken is, terwijl het toch een grondstof is van vele kwaliteitsproducten.” Herman studeerde af op 28 juni 1984. Op het getuigschrift is te lezen dat gediplomeerde op grond van de wet gerechtigd is tot het voeren van de titel ‘ingenieur’.

Herman wilde graag het boerenbedrijf van zijn ouders overnemen. Maar zijn oudere broer was al voorbestemd om het bedrijf over te nemen. Er was geen ruimte voor twee opvolgers.

Tijdens een shorttrack-wedstrijd liep Herman een beenbreuk. Hij was daardoor voor lange tijd uit de running. In die periode had Herman de beschikking over een Commodore 64. Daardoor heeft hij een grote belangstelling voor computers ontwikkeld en zich er flink in verdiept.

Hij trad in dienst bij Agrotel in Dronten. Veel mensen uit de agrarische sector hadden profijt van Agrotel bij hun contact met handel, industrie en dienstverlening. Agrotel was hun partner in communicatie. Herman werd computeranalist bij Agrotel. Mede dankzij Hermans werk werd elektronische communicatie het specialisme van Agrotel.

In zijn vrije tijd bleef Herman de schaatsport beoefenen. Verder schafte hij zich een sportauto aan, en nam hij vlieglessen. In 1991 behaalde hij Vliegbewijs A, het vliegbewijs voor vleugelvliegtuigen uitgegeven door de Rijksluchtvaartdienst. Herman maakte 128 vlieguren in een Piper Warrior II en een Cessna 172.

Herman mocht graag de wereld verkennen en ontdekken. Zo heeft hij reizen gemaakt naar België, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, Israël, Marokko, Zuid-Afrika, Namibië, Polen, Rusland, Suriname, Egypte, USA, UK en Peru.

Begin jaren 90 (van de vorige eeuw) kwam Herman in aanraking met het fenomeen graancirkels. Omdat hij een vliegbrevet had, was hij in staat om de eerste Nederlandse formaties vanuit de lucht vast te leggen. In 1995 werd het Dutch Centre for Crop Circles Studies (DCCCS) opgericht. Herman was mede-oprichter en werd de eerste voorzitter ervan. Ook schreef hij in dat jaar samen met Michael Hesemann (1964) het boek: “Boodschappen uit de kosmos, het mysterie van graancirkels en andere fenomenen in het veld”.

Eveneens in 1995 richtte hij de Stichting Frontier Sciences Foundation (FSF) op (waarvan de naam jaren later is veranderd in “Frontier World”). Binnen deze stichting waren ondergebracht Frontier Bookshop (een boekwinkel aan de Leliegracht 42 in Amsterdam), Frontier Publishing (een uitgeverij van in totaal meer dan 100 titels) en Frontier 2000 (een grensverleggend magazine, wat later de naam Frontier Magazine kreeg, en wat ruim 22 jaar lang om de twee maanden verscheen). Ook heeft Herman meer dan tien jaar achtereen jaarlijks het Frontier Symposium georganiseerd, voornamelijk gehouden in het Amsterdamse hotel Krasnapolsky.

Naast de activiteiten ondergebracht in de FSF-stichting richtte Herman een eenmanszaak op onder de naam Interbizz, van waaruit hij zich bezighield met computers (hardware), software en websites. Dit bedrijf was gevestigd op zijn woonadres in Enkhuizen. Tevens fungeerde dit bedrijf als groothandel voor een goedkopere inkoop van allerlei producten.

Op maandag 23 februari 2015 opende de Frontier Bookshop haar deuren op een nieuwe, goedkopere locatie in Amsterdam, namelijk op de Marnixstraat 82.

Op 9 mei 2017 werd het derde nummer (van mei en juni) van de 23e jaargang van het Frontier Magazine gedrukt. Dit zou het 135e en laatste tijdschrift zijn dat onder leiding van Herman verscheen.

Op maandag 19 juni 2017 merkte Herman dat hij geen gevoel meer had in zijn rechterhand. Toen hij zich vervolgens liet onderzoeken in het Academisch Medisch Centrum (AMC) in Amsterdam werd uiteindelijk vastgesteld dat hij was getroffen door een zeldzaam virus dat bij hem hersenbeschadigingen had veroorzaakt. Hij werd daarom opgenomen in het Neurocentrum van het AMC, op kamer 236 van afdeling H6. De behandelende artsen konden echter geen verbetering in Hermans toestand bewerkstelligen, en gaven uiteindelijk aan dat hij “uitbehandeld” was.

Op vrijdag 18 augustus 2017 verhuisde Herman daarom naar een nabij gelegen verpleeghuis in Diemen. Lichamelijk leeft Herman nog altijd, maar van de oude Herman is weinig over. Wil je hem bezoeken, neem dan even contact op, zodat je kunt worden doorverbonden met een goede vriendin van hem die de visiteplanning regelt. Overigens, sommigen vinden dat Herman de laatste tijd vooruit gaat, en koesteren hoop op (gedeeltelijk) herstel.

Op vrijdagmiddag 6 oktober 2017 sloot de Frontier Bookshop haar deuren. Hoe het verder gaat met het Frontier-nalatenschap van Herman is echter nog altijd onduidelijk, want deze zaak blijkt juridisch nogal lastig te liggen.

Vanuit de alternatieve media heeft Herman Hegge 22½ jaar lang, onafgebroken grensverleggend pionierswerk verricht. Daarmee is hij in Nederland misschien wel de allergrootste pionier geweest die voorbij de als zodanig geaccepteerde frontier durfde te gaan. Hij wilde zelf eigenlijk nooit op de voorgrond zijn, maar ere wie ere toekomt.

Dit eerbetoon is op vrijdag 22 december 2017 geschreven door Johan Oldenkamp, met dankzegging aan Hermans zwager Leo Annyas voor de aangedragen informatie. Via Frontier Publishing was Herman de uitgever van twee van Johans boeken: Wakkere Wetenschap (2011) en Toen er nog geen maan was (2015). Verder schreef Johan diverse artikelen in het Frontier Magazine, en sprak hij op de Frontiers Mayadag van 17 maart 2012 en het Frontier Symposium van 17 november 2013, beide gehouden in Amsterdam.

Update

Op donderdag 15 maart 2018 is Herman overgebracht naar de afdeling NAH (niet-aangeboren hersenletsel) van een revalidatiecentrum. Hier is hij beter op zijn plaats dan op de afdeling voor psychogeriatrische (PG) zorg van het verpleeghuis waar hij voorheen verbleef. Sinds die tijd is Herman bezig met een opmerkelijke wederopstanding, maar wel een heel langzame.

Begin 2019 is Herman verhuisd naar een revalidatiecentrum. Wie dat wil kan hem bezoeken. Neem daarvoor even contact op.

In 2020 verscheen er ter afsluiting nog één maal een nummer van Frontier Magazine. Hiervan werd één gedrukt exemplaar aangeboden aan Herman, terwijl het daarnaast gratis online kon worden gelezen, ook door niet-abonnees.