Indien het gaat om verontreiniging is kleiner juist erger

Dick van Nieuwkoop (1955) lijdt aan wat Multi-Chemical Sensitivity (MCS) wordt genoemd. Dit betekent dat zijn lichaam heel sterk reageert op gifstoffen in het algemeen en op luchtverontreiniging in het bijzonder. Hij merkte dit voor het eerst tijdens zijn vakantie naar de USA op 27-jarige leeftijd, want daar lopen ze blijkbaar in alles voorop. Toen het enige tijd later ook in Nederland voor hem te erg begon te worden moest hij zijn huis in Almere potdicht houden met daarin een luchtfilterapparaat dat permanent aanstond. Vervolgens merkte hij dat de luchtverontreiniging steeds verder toenam, en werd hij genoodzaakt om telkens een nog duurder luchtfilterapparaat aan te schaffen (en dan praten we over duizenden euro’s). In 2003 hielp ook dat niet meer, en werd hij opgenomen in het Universitair Medisch Centrum te Utrecht. Uiteindelijk zag hij nog maar één uitweg, en dat was te emigreren naar een land met aanzienlijk minder luchtvervuiling, en hij koos daarbij voor Thailand.

Vanwege zijn gesteldheid is Dick gaan onderzoeken wat er nu feitelijk aan de hand is. En zo ontdekte hij dat de regelgeving ten aanzien van de luchtkwaliteit het omgekeerde bewerkstelligd van wat het beoogt. Aangezien de normen steeds strenger zijn geworden zijn de afvalstoffen daardoor steeds kleiner geworden. Eufemistisch wordt er gesproken over “(ultra-) fijnstof”, maar dit zijn in feite gifgassen, dat wil zeggen lucht met daarin ultrakleine giftige stoffen. De lengtes van de toxische deeltjes worden tegenwoordig gemeten in nanometer (nm), oftewel een miljoenste millimeter (mm). Met de huidige regelgeving worden gifstoffen kleiner dan 23 nm buiten beschouwing gelaten, en lijkt de lucht daarom op papier veel schoner dan deze in werkelijkheid is. Overheden en meetinstituten misleiden de bevolking omdat zij nanogifstoffen buiten beschouwing laten, terwijl deze evengoed in ons fysieke lichaam terechtkomen. De situatie is zelfs nog veel erger, want vele kleine gifstoffen zijn schadelijker dan dezelfde hoeveelheid aan gif in grotere brokken. Ons immuunsysteem kan die grotere gifbrokken veel gemakkelijker neutraliseren dan al die piepkleintjes.

Gaan we naar de werkelijke oorzaak van deze nanovervuiling, dan zijn dat de producenten van stoffen die niet afgebroken noch gerecycled kunnen worden. Indien de overheden niet corrupt zouden zijn, dan is het probleem van vervuiling heel eenvoudig op te lossen, namelijk door het verbod op het produceren van dergelijke chemische troep.

De giftroepproducenten gebruiken alle trucks die ze maar kunnen bedenken om van hun onafbreekbare chemische gifstoffen af te komen. Zou ik dit hier allemaal opsommen, dan zul je waarschijnlijk denken dat ik overdrijf of dat ik misschien een paar draadjes los heb hangen. Maar we hoeven alleen maar naar tal van trends op het gebied van gezondheidsklachten te kijken en deze te vergelijken met de officiële definities van gifstoffen, en dan vooral de steeds kleiner wordende gedefinieerde minimale grootte ervan, om de directe relatie te kunnen leggen.

Kortom, de mensheid wordt steeds erger vergiftigd door steeds kleinere gifstoffen. Deze piepkleine stoffen zijn niet waar te nemen (niet door onze ogen en ook niet door onze neus), dus menen we ten onrechte dat we in een steeds schoner milieu zouden leven. Maar het omgekeerde is meestal waar, namelijk hoe “schoner” de uitstoot, des te meer nanogifstoffen eruit komen. Met geavanceerde meetapparatuur is deze nanovervuiling overduidelijk aan te tonen, evenals de ziekteverschijnselen die dit bij steeds meer mensen veroorzaakt, maar de overheid en de meetinstituten kijken hier opzettelijk niet naar. En dan hebben we het nog niet eens over stralingstechnologie met steeds hogere frequenties (doelend op vooral draadloze datatransmissie), en de effecten daarvan op de volksgezondheid.

Ken je dat lugubere verhaal over kikkers die levend worden gekookt? Nou, wij zijn als die kikkers. Onze fysieke lichamen raken steeds verder vervuild door toxische nanodeeltjes. Er is hier nog veel meer over te zeggen, maar het punt dat ik met dit artikel wil maken is dat we klokkenluiders als Dick van Nieuwkoop uiterst serieus dienen te nemen. Indien we als mensheid niet snel stoppen met het maken van onafbreekbare chemische troep zullen steeds meer mensen hiervoor met een steeds meer gezondheidsklachten betalen, en dan heb ik het nog niet eens over de bedrijfstak die hier bijzonder goed aan verdient. Of zou hier een samenzwering achter zitten? Dat zou toch wel heel ver gaan. Wat denk jij?

In bovenstaande video uit 2017 leggen de Italiaanse wetenschappers Stefano Montanari (1949) en Antonietta Gatti het gevaar van toxische (micro-) nanodeeltjes uit.

Evenzo legt hoogleraar emeritus in de Milieuchemie en Toxicologie Paul Connett (1940) uit de USA in onderstaande video haarfijn uit hoe krankzinnig de overheden zijn geworden. Hij is tegenwoordig een fervent pleitbezorger van Zero Waste. Enige waarschuwingen ten aanzien van de hieronder weergegeven video van Dick van Nieuwkoop is echter wel op zijn plaats, want ook hij vermengt feitelijke waarheden met eigen vermoedens, en dat doet ook de Engelstalige man die hij er aan het einde heeft ingevoegd.

Dit artikel werd op maandag 25 oktober 2021 geschreven door Johan Oldenkamp. Het is ook beschikbaar in het Engels.