Wim Dankbaar: waarheidszoeker of bliksemafleider?

Vandaag oordeelde de rechtbank in Haarlem dat Wim Dankbaar (1961) een schadevergoeding van € 500.000,- dient te betalen aan Maaike Terpstra (1942), de moeder van de vermoorde Marianne Vaatstra (1982 – 1999). Vooruitlopend op deze veroordeling had Yehudi Moszkowicz (1981), de louche advocaat van Maaike, al eerder voor dit bedrag beslag laten leggen op de tegoeden van Wim. Na vorig jaar ook al € 200.000,- te hebben moeten betalen aan Maaike, is Wim nu dus, dankzij de uitspraak van de voorzieningenrechter, een half miljoen euro armer, al denkt hij zelf nog van niet.

Wat is hier nu aan de hand? Wie gelooft dat Jasper Steringa (1967) uit Oudwoude de moordenaar van Marianne was, die is overduidelijk op de verkeerde website terecht gekomen. Deze labiele Jasper is door misdadige justitiemedewerkers zodanig gehersenspoeld dat hij uiteindelijk maar heeft bekend, ook al klopt zijn bekentenis volstrekt niet met de manier waarop Marianne is vermoord. Dat de mainstream media deze mismatch compleet negeert zou voor ieder weldenkend mens al genoeg moeten zijn om te concluderen dat hier een onschuldige zondebok in de gevangenis is gestopt om zo de deksel op deze doofput te kunnen houden.

Wim heeft dus absoluut gelijk wanneer hij stelt dat er de zaak-Vaatstra stinkt. En dat Bauke Vaatstra (1939) zijn ziel aan de duivel heeft verkocht, en hiervoor is beloond met Machiavelliprijs 2012, dat zegt uiteraard ook meer dan genoeg. Maar helaas stopt Wim zijn energie en geld niet in het blootleggen van de waarheid. In plaats daarvan verknoeit hij zijn geld en tijd aan het lastigvallen van betrokkenen, zoals Maaike, ook al wilde ze aanvankelijk wel meewerken aan het boven tafel krijgen van de waarheid, dit in tegenstelling tot haar ex-man.

Is Wim nu een dolgedraaide waarheidszoeker die niet van ophouden weet? Of is hij juist een bliksemafleider, met als doel om echte waarheidszoekers zonder meer in een kwaad daglicht te kunnen plaatsen? Ik wil bijvoorbeeld dat de waarheid over de afschuwelijke satanische lustmoord op de 16-jarige Marianne hoe dan ook boven tafel komt, en dat doe ik door ook weer dit artikel te schrijven. Onwetende mensen zullen mij hierom dan ook onmiddellijk gelijkstellen aan de veroordeelde Wim Dankbaar, en zullen concluderen dat ik ook een “dolgedraaide gek” zou zijn. En zo is er weer een argument om mensen die openlijk de officiële zienswijze durven te betwijfelen te beschouwen als “gevaarlijk”, zonder de werkelijke feiten onder ogen te zien.

Met zijn absurde tactiek om allerlei nepbrieven te publiceren, waarin anderen precies zijn visie op de zaak verwoorden, heeft Wim niet alleen zichzelf, maar ook iedereen die wil dat de waarheid in de zaak-Vaatstra aan het licht komt, een buitengewoon slechte dienst bewezen. Wim doet er goed aan om zijn fanatisme te verruilen voor een breder perspectief. Dan komt hij er vroeg of laat ook achter dat de zaak-Vaatstra uiteindelijk leidt naar Huis ten Bosch, en ook dat hij er in de zaak-JFK volkomen naast zat. Of was ook dat laatste eveneens bedoeld als bliksemafleiding? Hoe dan ook, in beide zaken beschouw ik hem als een bliksemafleider. Saillant detail is dat Wim zich, evenals de manische narcist Micha Kat, juridisch laat vertegenwoordigen door Thijs Stapel.