|
|
|
|
In 1999 ontstond uit de succesvolle lokale partijen ‘Leefbaar Hilversum’ en ‘Leefbaar Utrecht’ de landelijke partij ‘Leefbaar Nederland’ (LN). Op het partijcongres van 25 november 2001 werd Pim Fortuyn (1948), die daarvoor lid was geweest van eerst de PvdA en daarna de VVD, gekozen tot de lijsttrekker voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 2002. Op zaterdag 9 februari 2002 kwam de Volkskrant met een voorpagina-artikel dat de politieke doodsteek had moeten betekenen voor deze inmiddels zeer populaire LN-lijsttrekker. Geheel volgens plan werd hij de volgende dag door het LN-bestuur aan de kant gezet. Maar wat niemand had verwacht was dat Pim alleen doorging. Op 1 maart 2002 schreef hij de politieke vereniging “Lijst Pim Fortuyn” (LPF) in bij de Rotterdamse Kamer van Koophandel. En hoe de mainstream media en zijn concurrentie hem ook probeerden te demoniseren, zijn opmars was niet meer te stuiten. Uiteindelijk zou nieuwkomer LN met twee zetels in de Tweede Kamer komen, maar werd LPF als andere nieuwkomer gelijk de tweede partij van Nederland met maar liefst 26 Kamerzetels. Het CDA won 14 zetels en klom naar 43 Kamerleden. En de grote verliezers van 2002 waren PvdA (van 45 naar 23), VVD (van 38 naar 24) en D66 (van 14 naar 7).
Al in maart 2002 was duidelijk dat de zeer populair geworden Pim Fortuyn een enorme bedreiging vormde voor de gevestigde orde. Daarmee wordt hier niet de politieke orde bedoeld, want dat is één grote poppenkast, maar de orde van de werkelijke machthebbers achter de schermen in Nederland. Hij wilde niet alleen de overheid flink laten afslanken, hij wilde ook diverse corruptiepraktijken aan gaan pakken en de monarchie fors reduceren, zowel qua macht als kosten. Bovendien liggen die laatste twee doelstellingen in elkaars verlengde, want het zelfbenoemde “koningshuis” is namelijk direct betrokken bij zowel drugsmaffia als ecomaffia. Pim vormde daardoor een directe bedreiging voor de top van de Nederlandse machtspiramide, namelijk Beatrix zur Lippe (1938). Zij besloot uiteindelijk, nadat ze tot tweemaal toe met Pim Fortuyn had gesproken, tot dezelfde oplossing die Willem Hendrik van Nassau (1650 – 1702) vier eeuwen eerder had toegepast om de tegenstand door Johan de Witt (1625 – 1672), de belangrijkste bestuurder van de Republiek der Nederlanden, en diens twee jaar oudere broer Cornelis de Witt (1623 – 1672), te breken. Beide heren werden door leden van de Haagse schutterij vermoord, in opdracht van de man die zich twee maanden eerder door chantage liet aanstellen als stadhouder in Holland, Zeeland en Utrecht. Evenzo gaf Beatrix de opdracht aan de Haagse BVD om Pim nog voor de verkiezingen te laten vermoorden. Direct na de moord op Pim, nog in diezelfde maand, werd de BVD snel gereorganiseerd en als AIVD verplaatst naar Zoetermeer.
|
Volkert van der Graaf werd op 9 juli 1969 geboren te Middelburg als tweede zoon (na Roland) van Henk van der Graaf en zijn vrouw Anneke, die in Engeland was geboren. Volkerts vader Henk van der Graaf, van beroep een natuur- en wiskundeleraar, overleed toen Volkert 17 jaar was. Na de voltooiing van het atheneum aan de Stedelijke Scholengemeenschap Middelburg ging Volkert milieuhygiëne studeren aan de Landbouwuniversiteit Wageningen. In 1992 richtte hij samen met Sjoerd van de Wouw (30 november 1969, Tilburg) de Vereniging Milieu-Offensief (VMO) op, die vele juridische processen voerde tegen milieuovertredingen en dierenmishandeling. |
 |
Volkert kreeg een relatie met Petra Lievense, die woonde aan de Esdoornlaan 5 in (3843 JN) Harderwijk. Officieel woonde Volkert in de tijd in Amersfoort, maar in de praktijk was hij meestal bij haar in Harderwijk. Op 6 december 2001 werd hun dochter Sabine Lievense geboren. Vijf jaar eerder was het conflict dat hij had met milieuambtenaar van de Gemeente Nunspeet Chris van de Werken (Poederoijen, 29 september 1953) zo hoog opgelopen dat Volkert hem op zondag 22 december 1996 met drie kogels van achteren doodschoot op landgoed Welna, in de bossen tussen Epe en Nunspeet. Volkert reed destijds in een rode Opel Kadett, en deze auto is die dag in de buurt van die locatie gezien. Dit conflict ontstond in 1995 en ging over de gemeentelijke aanpak van het terugdringen van ammoniakuitstoot. Deze moord is nooit opgelost omdat het namelijk nauwelijks is onderzocht, want anders zou Volkert immers onmiddellijk als hoofdverdachte naar voren zijn gekomen. Hij had namelijk een motief en geen alibi. Volkerts huisbaas in Amersfoort wist nota bene dat Volkert een pistool had, want deze zag hij een keer liggen in een kistje.
Op maandag 6 mei 2002 nam Volkert ditzelfde vuurwapen, een 9 mm Firestar (Star M43, met serienummer 1909659), volgeladen met 7 patronen mee van huis. Hij ging naar Hotel Brabant, waar Pim Fortuyn vanaf 13:00 uur een toespraak zou geven. Samen met twee handlangers is hij die middag gesignaleerd op de parkeerplaats van dit hotel, maar vreemd genoeg zijn de beelden van de beveiligingscamera zoekgeraakt. Wel zijn er later bonnetjes gevonden in Volkerts auto, een Toyota Starlet (met kenteken FZ-VZ-96). Die bonnetjes laten zien dat er om 13:16 uur is betaald voor onder andere scheermesjes bij een Albert Heijn-filiaal in Wageningen, en dat er om 13:42 uur een scheerapparaat in het nabijgelegen Bennekom is aangeschaft, maar het was niet Volkert die deze merkwaardige aankopen deed, want hij gedroeg zich op die tijdstippen immers verdacht op die parkeerplaats in Breda. En dat betekent ook dat kort daarvoor, om 12:48 uur, iemand anders met zijn bankpasje € 150 heeft opgenomen bij de Postbank in Wageningen, en daarna een postpakket heeft verstuurd met VMO als afzender. Dit alles was uiteraard bedoeld om Volkert een alibi te verschaffen, maar het oorspronkelijke plan, zoals het Volkert was verteld, om Pim Fortuyn in Breda dood te schieten werd op het laatste moment toch afgeblazen. Deze liquidatie werd toen verplaatst naar Pims eerstvolgende afspraak op het Media Park in Hilversum, waarvoor Volkert snel een uitgeprinte plattegrond meekreeg. Volkert had in ieder geval al gezien dat Pim die dag niet werd gereden in zijn eigen auto, een donkergroene Daimler V8 LWB (met kenteken TG-PJ-64), maar in een zwarte Jaguar XJ8 3.2 Executive (met kenteken 79-GD-JV), die was geleend van een vriend van Pim.
Volkert werd er dus ingeluisd. Hij werd gechanteerd met het zullen openbaren van bewijs dat hij Chris van de Werken had vermoord. Dat bewijs zou echter worden vernietigd wanneer hij die middag op Pim zou schieten, op precies dezelfde manier als dat hij in 1996 op die milieuambtenaar had geschoten. Wanneer hij later als verdachte voor de moord op Pim zou worden gehoord, dan had hij via die aanschafbonnetjes en de gedane transacties een alibi voor die aanslag, en zou hij dus worden vrijgesproken. Met dit plan stemde Volkert in, maar wat hij niet wist is dat het vanaf het begin duidelijk was dat de aanslag niet in Breda, maar in Hilversum zou worden uitgevoerd. Dat hoorde Volkert pas toen hij in Breda op die parkeerplaats bij Hotel Brabant een tijd lang had tevergeefs staan wachten. Het moest voor hem immers lijken op een last-minute verplaatsing van de aanslag, zodat hij niet zou vermoeden dat hij in Hilversum in de val zou gaan lopen. Zonder dat Volkert het wist moest hij namelijk de rol van de zondebok op zich nemen. Toen hij zich dat achteraf realiseerde heeft hij deze rol maar gewoon meegespeeld, want hij had geen andere keuze. Daarvoor waren zijn opdrachtgevers te machtig. Maar goed, laten we niet te ver op de zaken vooruitlopen, en de draad weer oppakken vanaf de aanslag.
De naam van de echte moordenaar van Pim Fortuyn is Abu Fatah, een Libanese huurmoordenaar. Hij had een handvuurwapen met schoudersteun bij zich, met daarin 5,66 mm patronen. Rond 17:30 uur arriveerde hij bij het Media Park en ging liggen op een dak van een gebouw schuin tegenover de achteringang waar Pim weer naar buiten zou komen. Dat weer naar buiten komen van Pim was om 18:03 uur. Volkert, die vanaf ongeveer 17:40 uur in de bosjes achter de geparkeerde auto’s had gewacht, liep Pim tegemoet, en pas toen Volkert achter Pim was schoot Abu Fattah tweemaal kort achter elkaar. Dit was om 18:05 uur. De eerste kogel trof Pim schuin in zijn linkerslaap, waardoor zijn hoofd iets inzakte en naar voren boog. De tweede kogel ging recht door de bovenkant van Pims schedel naar binnen. Onmiddellijk daarna, het was toen net 18:06 uur geworden, opende Volkert het vuur op Pim, die door die tweede kogel nog verder in elkaar was gezakt. Hij raakte Pim tweemaal boven in de rug en éénmaal in de nek. Alle drie kogels gingen neerwaarts door Pim heen. Zijn vierde kogel miste Pim, en raakte bijna Ruud de Wild (1969), die zijn radiogast van de twee uren daarvoor naar de auto begeleidde. Naast hun liepen verder Albert de Booij (1947) en Firouze Zeroual (1972). Van de andere kant liep Pims chauffeur, Hans Smolders (1960), hen tegemoet. Van deze vier getuigen hoorde in ieder geval Hans Smolders eerst twee schoten direct na elkaar voordat hij Volkert viermaal zag en hoorde schieten. Dit alles wordt volledig ondersteund door het pathologisch onderzoek dat werd verricht door patholoog Gert van Ingen en arts A. Maes.
Volkert droeg niet alleen een blauwe baseballpet en een zonnebril, maar ook latex handschoenen. In de ochtend had hij zonder die handschoenen tweemaal geschoten, waarschijnlijk ergens in een bos. Beide lege hulzen had hij vervolgens opgeraapt en bij zich gestoken, om ze later, tijdens de aanslag, bij de andere hulzen op de grond te kunnen gooien. Dit bewijst dat hij wist dat de echte huurmoordenaar eerst tweemaal zou schieten voordat Volkert als bliksemafleider aan de beurt was. Dit was namelijk ook het plan in Breda geweest, althans dat was Volkert wijsgemaakt. Bij zijn arrestatie had Volkert die handschoenen nog steeds aan, en zijn er kruitsporen aan de binnenkant van die handschoenen gevonden. Bovendien heeft hij zijn wapen onderweg ook niet weggegooid, waar zeker goede mogelijkheden voor waren. Hij ging er dus vanuit dat hij zou ontsnappen, en kreeg pas op het allerlaatste moment door dat hij was verraden door zijn opdrachtgevers.
Direct nadat hij zijn schoten had afgevuurd begon Volkert aan zijn merkwaardige vluchtroute, die bepaald niet de kortste weg was naar zijn auto. Hij werd namelijk achternagerend door Pims chauffeur, en Volkert hoopte hem ergens onderweg te kunnen lossen. Maar de conditie van deze voormalig ijshockey-international was zo goed dat Volkert hem helemaal niet wist kwijt te raken. Sterker nog, ondertussen belde Hans Smolders zelfs met de alarmcentrale om zijn positie door te geven. Dit was een gelukje voor de opdrachtgevers, want een achtervolgende chauffeur, die ook nog eens de goedgetrainde Volkert bij kon houden, dat stond niet in hun draaiboek.
Om 18:06 uur ontvangt de alarmcentrale 112 het bericht dat Pim Fortuyn is neergeschoten op het Media Park. Naar verluidt worden er vier politieauto’s met ieder twee agenten op af gestuurd. Slechts 5 tot 6 minuten later, om 18:12 uur, werd Volkert in de buurt van zijn auto, bij het Texaco-tankstation aan de Lage Naarderweg, door vier agenten op de grond vastgehouden, vergezeld van minimaal twee agenten met ieder een hond. Zonder voorkennis zou het volstrekt onmogelijk zijn geweest om zo snel en ook op precies de juiste plek in een fuik klaar te staan voor deze aanhouding. En dan hebben we het nog niet eens over de tweeëntwintig agenten van de Mobiele Eenheid die toevallig ook ter plaatse waren. Dit was overduidelijk een doorgestoken kaart. En dat betekent dat de zogeheten ‘Driehoek’ hiervan op hoogte moet zijn geweest, en dat zij derhalve alle drie medeplichtig zijn aan de liquidatie van Pim Fortuyn. Het gaat hier om:
Om 18:25 uur stopt een blauwe BMW (uit de 7-serie) op de tussengelegen Insulindelaan en stapt Abu Fatah snel in zijn vluchtauto. Deze geblindeerde wagen reed vervolgens met hoge snelheid onder politiebegeleiding richting Schiphol. Dit is door drie ooggetuigen onafhankelijk van elkaar gemeld. Hiermee is, voor wie nog twijfelde, onmiskenbaar bewezen dat dit een operatie was van de BVD, waarvan destijds Hans P. van Weeren directeur was (sinds 1 september 1998; hij begon zijn loopbaan als docent Nederlands bij het Veurs Lyceum in Leidschendam). Hierbij werd de BVD bijgestaan door buitenlandse spionagediensten, waaronder in ieder geval de CIA. Ook Monzer al-Kassar (1945) uit Syrië met een Argentijns paspoort zou erbij betrokken zijn geweest.
Om 18:15 uur stond er een ambulance voor de slagboom van de hoofdingang van het Media Park, maar wegens een “computerstoring” kon deze slagboom niet omhoog. De ambulance reed vervolgens naar een andere ingang, maar mocht daar het terrein niet op omdat er een gewapende man op het terrein rond zou lopen. In werkelijkheid was die vuurgevaarlijke man echter al in hechtenis genomen voordat deze eerste ambulance arriveerde bij het Media Park. Pas na ongeveer een half uur wachten en niets doen was de eerste ambulance eindelijk ter plaatse, samen met een tweede. Om 19:09 uur werd door de negen hulpverleners ter plaatse (waarvan twee in een rode overall) gestopt met het nog langer proberen te reanimeren van Pim. Achteraf werd vastgesteld dat Pim om omstreeks 18:50 uur is komen te overlijden. Pim was waarschijnlijk dus al dood voordat de eerste noodhulpverlener naast hem neerknielde.
Bijna een jaar later, op 15 april 2003, werd Volkert van der Graaf ten onrechte veroordeeld voor de moord op Pim Fortuyn, mede vanwege zijn valse bekentenis. Pim zou de drie kogels van Volkert namelijk hebben overleefd ware het niet dat hij daarvoor al dodelijk was getroffen door beide twee kogels in zijn hoofd die Abu Fatah had afgevuurd. Daarnaast werd Volkert ook veroordeeld voor verboden wapenbezit en voor het bedreigen van Hans Smolders tijdens diens achtervolging. In totaal kreeg Volkert 18 jaar gevangenisstraf opgelegd. Na echter bijna exact 12 jaar (inclusief voorarrest) werd hij op 2 mei 2014 onder voorwaarden vrijgelaten, maar vanaf 2010 mocht hij al af en toe op weekeindeverlof. Hij ging na zijn vrijlating in Apeldoorn wonen.
|
Onmiddellijk na Pims dood werd vrijmetselaar Mat Herben (Den Haag, 15 juli 1952) uit het niets opeens de nieuwe leider van de LPF. Deze vijfde zoon van Haagse chauffeur en diens Poolse vrouw werkte als journalist en redacteur van 1977 tot 1987 en vanaf 1990 bij het ministerie van Defensie. Daarnaast vervulde Mathieu, zoals hij officieel heet, diverse bestuursfuncties bij de Orde van Vrijmetselaren, en was hij van 1993 tot 1997 voorzitter van de Haagse Loge Via Lucis. Onder leiding van deze vliegtuigspotter uit Linschoten werd de LPF en vooral Pims politieke erfenis vakkundig richting de afgrond gedirigeerd. |
 |
Vervolgens kwam ook Rockefeller-marionet Jan Peter Balkenende (1956) uit het niets opduiken, en was hij tussen 22 juli 2002 en 14 oktober 2010 viermaal achtereen minister-president van de Staat de Nederlanden. En zo kon de gevestigde orde, met topcrimineel Beatrix voorop, weer opgelucht ademhalen. Ook Jaap de Hoop Scheffer (1948), die aan Balkenende ruim baan had geboden, werd hiervoor beloond met tweemaal een ministerschap (Buitenlandse Zaken) gevolgd door de NAVO-functie van secretaris-generaal (2004 tot 2009), waarna hij openlijk lobbyist werd voor de defensie-industrie. Einduitslag: winst voor de multinationals (en vooral voor het militair-industrieel complex), verlies voor de Nederlandse bevolking.
Zeer gewaardeerde Pim,
Ik zal er alles aan doen om te zorgen dat de echte verantwoordelijken voor jouw afschuwelijke liquidatie krijgen waar zij recht op hebben.
Dit artikel werd eind februari 2018 geschreven door Johan Oldenkamp ter voorbereiding op een televisie-interview.
© Pateo.NL : Deze pagina is voor het laatst bijgewerkt op 2021/06/23.